Þegar ég var ungur maður og ekkert að hugsa um lífeyrissjóði,

 þá komu menn að sunnan, lífeyrissjóða kynnar og sögðu okkur starfsmönnum Dráttarbrautarinnar Neskaupstað margt um lífeyrissjóði.

Þar með var til okkar ungu mananna beint að þar sem við værum svo ungir að þá værum við heppnir, því að þegar að því kæmi að við yrðum gamlir og fengjum rétt til launa þar, þá ætum við rétt á meðaltals launum okkar yfir ævina.

 En vegna þess að ég geri ekkert nema eiga fyrir því og greiði skuldir mínar svo sem talað hefur verið um,  þá hringdi ég 48ára í lífeyrissjóðinn sem ég borgaði í.og hafði gert lengi.  Kona varð fyrir svörum og ég spurði hver yrðu mín réttindi hjá sjóðnum þegar ég hætti að vinna 67.ára.  Hún spurði um kennitölu  og virtist svo vera að grauta í pappírum.  Svo kom hún og sagði mér að ég ætti rétt á svona láni  og svo svona láni og meira láni og svo gæti ég sótt um viðbótar lán ef vantaði, þar sem ég skuldaði ekkert.

 Ég reyndi að  koma konunni í skilning um að mig vantaði ekki lán, en langaði að vita hvað ég fengi í lífeyri ef ég neyddist til að hætta að vinna eftir 67.ára aldur.  Konan blaði í pappírum smá stund og spurði svo, hvað ert þú að spurja um þetta svona ungur maðurinn ?  Ég taldi að rétt væri að athuga hlutina í tíma,  það hnussaði í kerlingunni og samtalinu við þessa handónýtu kerlingu sem lifði á lífeyrissjóði var lokið.  

Á þessum tíma þá unnu allir ungir menn mikið til að byggja hús og gera fjölskyldu sinni gott líf.  En hvað, lífeyrissjóðir, nei, bara puff!!!

 

Hús á enga ætt, en það getur verið einhverrar tegundar.

 Þó að Jón Gnarr sé leiðinlegur þá á hann varla ætt með  öllum drykkjumönnum og drykkjumenn varla allir sömu ættar og þó kötturinn eigi ætt þá nær hún ekki til manna og heldur ekki til hunda þó að skoffín séu til í þjóðsögum.

 

Svona notum við ekki orðið „ættleiðing“